ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΠΕΝΙΖΕΛΟΥ

Τμήμα 1/ 237 Α

Στο Α΄ Νεκροταφείο υπάρχουν πολλοί τάφοι Αθηναίων, οι οποίοι γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έζησαν τα δύσκολα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης και παρέμειναν κάτοικοι της όταν η Αθήνα ανακηρύχθηκε η πρωτεύουσα της Ελλάδας. 
Τέτοιος τάφος είναι και του Βασιλείου Μπενιζέλου. Γεννήθηκε το 1783 και πέθανε το 1840. Το όνομα Μπενιζέλος δεν συνδέεται με τους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης αν και μέλη της οικογένειας συμμετείχαν στον αγώνα. 
Σήμερα οι Αθηναίοι αναγνωρίζουν το όνομα λόγω της οικείας επί της Αδριανού. Η οικεία Μπενιζέλου/ Βενιζέλου στην Αδριανού 96 πρόσφατα έχει ανακαινισθεί και τώρα είναι ανοικτό στο κοινό.(1)

Η έπαυλη από την οδό Διογένους

Αυτή η εντυπωσιακή κατασκευή είναι μόνο ένα παράδειγμα των Ελληνικών σπιτιών επί της Οθωμανικής περιόδου. Ο αγώνας της επανάστασης κατέστρεψε μεγάλο μέρος της πόλης και πολλές φορές, ότι είχε απομείνει κατεδαφίστηκε για να κάνουν χώρο για τα νέα νεοκλασικά της πρωτεύουσας.

Η οικογένεια Μπενιζέλου ήταν από αριστοκρατική καταγωγή και ισχυρίζονταν ότι είχαν ρίζες από το Βυζάντιο. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν αρχεία για την οικογένεια τους παρά μόνο διάσπαρτες πηγές. Το όνομά τους αναφέρεται σε σύγχρονα αρχεία, σε αναφορές ταξιδιωτών οι οποίοι άρχισαν να έρχονται στην Αθήνα τα τέλη του 1600 ψάχνοντας για απομεινάρια της κλασσικής περιόδου. Μάλιστα στα τέλη του 1700 σύμφωνα με Ελληνες ιστορικούς ένας ταξιδιώτης λεγόταν Μπενιζέλος. Σίγουρα ήταν μεγάλη οικογένεια.

Με αφορμή τον οικογενειακό τάφο σκεφτήκαμε ότι είναι μια ευκαιρία να αναλογιστούμε πως ζούσε μια Αθηναϊκή οικογένεια υπό την Οθωμανική κυριαρχία.  

Η ζωή στην Αθήνα υπό των Οθωμανών

Η ζωή των Αθηναίων Χριστιανών υπό των Οθωμανών ποτέ δεν ήταν εύκολη ούτε και ασφαλές. Έπρεπε συνεχώς να κάνουν διευκολύνσεις —υπομένοντας, όσο μπορούσαν καλύτερα, στο σκληρό καθεστώς, που ενδιαφερόταν αποκλειστικά για την ευημερία τους στο βαθμό που μπορούσαν να πληρώνουν τους φόρους τους.

1458 έως 1687

Οι Ελληνες δεν παραχώρησαν την Αθήνα στους Τούρκους. Η Αθήνα πολιορκήθηκε και διεκδικήθηκε από τα Λατινικά κρατίδια από το 1205. Ο ιταλικός οίκος των Ατζαγιόλι της Φλωρεντίας σήκωσε τη λευκή σημαία από το παλάτι του, την Ακρόπολη, ο οποίος στη συνέχεια αναχώρησε για την Θήβα η οποία ήταν υπό Οθωμανική φεουδαρχία και κάποιοι λένε... ότι έγινε ο ερωμένος του Μεχμέτ Β΄. 

Αντίθετα με τον Φ. Ατζαγιόλι, ο κατακτητής, ο Μεχμέτ Β΄, έδωσε κάποιες διοικητικές ελευθερίες στους Αθηναίους. Αλλά η ανασφάλεια κυριαρχούσε ακόμα και για τους προνομιούχους. Προκειμένου να επιβιώσουν οι Αθηναίοι, τους δωροδοκούσαν.

Οι Οθωμανοί άφησαν το εμπόριο στους Χριστιανούς, δίνοντας έτσι την ευκαιρία να αποκτήσουν πλούτη, να ταξιδεύουν και να δημιουργούν διασυνδέσεις με τις Ελληνικές εμπορικές οικογένειες.  Οι Οθωμανοί ήταν παρόντες να μαζεύουν τους φόρους και να κρατούν την τάξη. Κάποιες Μουσουλμανικές οικογένειες μετανάστευσαν στην πόλη και ενώ δεν πλούτισαν όλες οι οικογένειες τους έδειχναν μεγαλύτερη εύνοια. Το καθεστώς για το Χριστιανικό πληθυσμό χειροτέρεψε.  

Οι Οθωμανοί χώρισαν την Ελλάδα σε έξι διοικήσεις (σαντζάκια) με Κυβερνήτη (Σαντζάκμπεη) οι οποίοι λογοδοτούσαν στον Σουλτάνο. Η διοίκηση της Αθήνας Κάζα ανήκε στη διοίκηση της Εύβοιας. Ο Κυβερνήτης της Αθηναϊκής Κάζα ήταν Βοεβόδας και η τύχη του Χριστιανικού πληθυσμού εξαρτιόνταν από την καλή του θέληση.  

Το όνομα Μπενιζέλος

Το επώνυμο Μπενιζέλος έχει ενδιαφέρον. Τα επίθετα τότε ήταν ρευστά και το συγκεκριμένο επώνυμο εναλλασσόταν συχνά με το επώνυμο Βενιζέλος. Και οι δύο εκδοχές του επωνύμου ήταν της ίδιας οικογένειας· οι οποίοι είτε διέφυγαν στη Βενετία μετά από την πτώση του Βυζαντίου ή σε οικογένειες με στενούς δεσμούς με τη Βενετία. (2)

Άγγελος Μπενιζέλος, Σηρίγη Παλαιολογίνα και η κόρη τους η Αγία Φιλοθέη

Όπως φαίνεται ο πλούσιος Άγγελος Μπενιζέλος ζούσε στην Αδριανού περί το 1500. Παντρεύτηκε τη Σηρίγη Παλαιογίνα η οποία γέννησε τη Ρεβούλα. Στα 14 της την υποχρέωσαν να παντρευτεί. Στα 17 χήρεψε αλλά δεν ήθελε να ξαναπαντρευτεί. Προτιμούσε να μένει στο σπίτι, να προσεύχεται και να κάνει φιλανθρωπικά έργα. Κληρονόμησε τους γονείς της όταν πέθαναν περίπου το 1549 και στη συνέχεια ακολούθησε την ασκητική ζωή παίρνοντας το όνομα Φιλοθέη. Άρχισε το φιλανθρωπικό, κοινωνικό, εκπαιδευτικό και εθνικό έργο της. Στο έργο αυτό αφιέρωσε την οικογενειακή της περιουσία. Ίδρυσε σχολεία, βιοτεχνικά και χειροτεχνικά εργαστήρια, νοσοκομεία και ορφανοτροφεία, και διδάσκει στοιχειώδη οικοκυρική στις γυναίκες. Πρόσφερε μεγάλα ποσά για την απελευθέρωση των αιχμαλώτων, ενώ ιδιαιτέρως φρόντιζε για τη φυγάδευση των γυναικών στα νησιά, προκαλώντας όλεθρο στα χαρέμια των Τούρκων. Ο ιστορικός Κ. Μέρτζιος ανακάλυψε σε βιβλιοθήκη της Βενετίας επιστολή της από 22/2/1583 με παραλήπτη την Βενετική Γερουσία, όπου ζητούσε χρηματική βοήθεια για να ξεπληρώσει χρέη που είχαν προκύψει γιατί ήθελε να γλιτώσει το μοναστήρι και τις μοναχές από τις τουρκικές λεηλασίες.

Κατά τη διάρκεια ιερής ολονυχτίας που επιτελούσαν οι μοναχές προς τιμή του Αγίου Διονύσου του Αρεοπαγίτου Διονυσίου στο εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα, οι Τούρκοι εφορμούν και συλλαμβάνουν τη Φιλοθέη και έπειτα από βασανιστήρια την εγκαταλείπουν ημιθανή έξω από τη μονή της. 

Ο αρχιευνούχος του χαρεμιού

Όταν ξαναακούμε για την οικογένεια Μπενιζέλου περί τα 1600 η Αθήνα είχε άλλους κατακτητές. Η Αθήνα δίδεται ως προσωπικό φέουδο στον Κιζλάρ Αγά, τον αρχιευνούχο του χαρεμιού και τρίτο στη σειρά της Οθωμανικής ιεραρχίας εκείνης της περιόδου στην Κωνσταντινούπολη! 

Ο Κιζλάρ Αγά ποτέ δεν επισκέφτηκε το φέουδο του εν τούτοις εισέπραττε 30,000 δουκάτα από την περιουσία του. Το δώρο του Σουλτάνου είχε ένα καλό για την Αθήνα. Η πόλη απέκτησε αυτονομία (3) και δεν την

διοικούσε ο Κυβερνήτης της Εύβοιας (Σαντζάκμπεη). 

Εκείνη την περίοδο, υπήρχε κι΄ άλλος Άγγελος Μπενιζέλος (1590-1670) ο οποίος ήταν δημογέροντας. Εκείνος μαζί με άλλους δημογέροντες ασχολιόταν με το Χριστιανικό πληθυσμό και εκπροσωπούσαν τα συμφέροντά τους. Ο Άγγελος Μπενιζέλος ήταν μορφωμένος —μαθήτευσε υπό του φιλοσόφου Θεόφιλου Κορυδαλλέως— ο οποίος είχε περάσει κάποια χρόνια στη Βενετία. Κάποιοι έχουν υποστηρίξει ότι δίδασκε στην Αθήνα. Επίσης ο γιος του Άγγελου, ο Ιωάννης, ήταν εκπαιδευτικός όπως υπήρξαν κι αρκετοί Μπενιζέλοι.

Ο George Wheler επισκέπτεται την Αθήνα και αναφέρει το όνομα Μπενιζέλο

Στην περιγραφή του για την Αθήνα το 1670 ο George Wheler γράφει για τους κατοίκους, το κλίμα (εξαιρετικό), την υγεία (πολύ καλή), τη δίαιτα (ποικίλη) και τον ρουχισμό των κατοίκων (πλούσια σε κεντήματα) και για τις γυναίκες (ήταν περιορισμένες σε μεγάλο βαθμό). Η περιγραφή είναι συναρπαστική και διατίθεται δωρεάν σε ψηφιακό βιβλίο στο διαδίκτυο (4).

Ο Wheler είχε ταξιδέψει εκτεταμένα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και κατά τη γνώμη του, οι Αθηναίοι είχαν μεγαλύτερη ελευθερία από άλλα Τουρκικά χωριά. Εκείνη την εποχή, η Αθήνα χωριζόταν διοικητικά σε 8 περιοχές και η κάθε περιοχή είχε τον δικό του δημογέροντα.

Στον κατάλογο ονομάτων των δημογερόντων αναφέρει τα ονόματα Μπενιζέλλι, Παλαιολογος, Λιμπονάρη, Περούλη και Καβαλάρης. Ακόμα αναφέρει ότι οι δημογέροντες μπορούσαν να υποστηρίξουν τους δικούς τους ανθρώπους.

Μερικά χρόνια νωρίτερα δύο δημογέροντες από την οικογένεια Λιμπονάρη ταξίδεψαν μέχρι την Κωνσταντινούπολη να παραπονεθούν για τον Κιζλάρ Αγά. Επέστρεψαν στην Αθήνα σαν θριαμβευτές αλλά μετά φοβήθηκαν αντίποινα από την αυλή του Κιζλάρ Αγά. Μάλιστα, ο Wheler αναφέρει ότι ο Γιάννης Μπενιζέλλι αισθάνθηκε ότι θα ήταν καλύτερα να αποσυρθεί στο Μοναστήρι της Πεντέλης μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα. 

Είναι δύσκολο να φανταστείς πόσον καιρό θα έμενε σ΄ αυτήν την κατάσταση εάν η Βενετία δεν είχε αποφασίσει να διεκδικήσει την Αθήνα το 1687. 

Οι Βενετοί δημιουργούν στους Αθηναίους ανάμεικτα αισθήματα

Το 1684 ο Δόγης της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, ο Φραντσέσκο Μοροζίνι επιτέθηκε εν νέου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το καλοκαίρι του 1687 ο Ενετικός στρατός του είχε καταλάβει όλη τη Πελοπόννησο —εκτός από την Μονεμβάσια. Τότε έπεσαν δυο απόψεις στο τραπέζι. Τη διάνοιξη του Ισθμού της Κορίνθου (χρονοβόρο και πολυδάπανο έργο). Ο Μοροζίνι τάχθηκε υπέρ της κατάπλευσης στο λιμάνι του Πειραιά (όρμο Λεόνε).

Φραντσέσκο Μοροζίνι

Οι Αθηναίοι είχαν ανάμεικτα αισθήματα. Μέσα στα 200 χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας είχαν αποκτήσει κάποιες διευκολύνσεις. Για μερικούς εξυπηρετούσε το υπάρχον status quo. Δεν ήταν εύκολο να αποφασίσουν αν η Βενετική επίθεση ήταν για καλό ή για κακό.

Τέλη Αυγούστου, φτάνει στο Βενετικό στρατόπεδο ένας καπουτσίνος παπάς εξουσιοδοτημένος να διαπραγματευθεί το ποσό που οι Αθηναίοι θα πληρώνουν κάθε χρόνο για να μην γίνει η εκστρατεία. Οι Βενετοί ζητούν 40.000 ρεάλια τον χρόνο. Αρχές Σεπτεμβρίου, νέα αντιπροσωπεία των Αθηναίων, με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Ιάκωβο έρχεται να διαπραγματευθεί το ποσό. Μετά από πολλές διαπραγματεύσεις συμφωνούν και ο Μοροζίνι τους υπόσχεται ότι δεν θα ενοχληθούν.

Στις 14 Σεπτεμβρίου γίνεται νέο πολεμικό συμβούλιο όπου οι αρχηγοί των στρατευμάτων επιμένουν να γίνει η εκστρατεία στην Αθήνα. Ο Μοροζίνι προβάλλει αντιρρήσεις με επιχειρήματα που αποδεικνύουν τις στρατηγικές του ικανότητες, καθώς όλα όσα είπε επαληθεύθηκαν. Ο Μοροζίνι πίστευε ότι οι Τούρκοι θα μπορούσαν να εισβάλουν στην Πελοπόννησο από τα Μέγαρα. Δυστυχώς όμως, οι υπόλοιποι αρχηγοί δεν πείθονται.

Τότε ακριβώς φθάνει τρίτη αντιπροσωπεία προκρίτων Αθηναίων, η οποία ζητά πλέον την εκστρατεία των Βενετών υποσχόμενη τη συνδρομή τους. Διαβεβαιώνουν τους Βενετούς ότι οι Τούρκοι έχουν τρομοκρατηθεί, ότι το φρούριο της Ακροπόλεως βρίσκεται σε κακή κατάσταση και ότι η άλωση είναι ζήτημα ημερών. Οι σχέσεις μεταξύ Τούρκων και Αθηναίων την εποχή αυτή είναι πολύ κακές και οι φήμες για την εκστρατεία των Βενετών στην Αθήνα έχουν κάνει τους Τούρκους πιο επιθετικούς. Οι Αθηναίοι πίστεψαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να αποτινάξουν τον ζυγό. Με τα νέα δεδομένα, το πολεμικό συμβούλιο αποφασίζει την εκστρατεία εναντίον των Αθηνών. 

Καταστρέφεται ο Παρθενώνας

Τη νύχτα της 26ης προς 27η Σεπτεμβρίου που ήταν πανσέληνος, μια βόμβα κατάφερε να διαπεράσει από κάποιο άνοιγμα τη στέγη και να αναφλέξει τη μεγάλη ποσότητα πυρίτιδας που ήταν αποθηκευμένη στο εσωτερικό του ναού. Η έκρηξη που ακολούθησε άνοιξε τον ναό στα δύο, καταστρέφοντας το τελειότερο κτίσμα της κλασικής τέχνης (5).

Το φρούριο των Τούρκων παραδόθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1687

Η ανατίναξη αυτή άνοιξε τον δρόμο για τη διαρπαγή των σημαντικότερων γλυπτών του μνημείου. Η επόμενη σοβαρή καταστροφή στα μνημεία σημειώθηκε μεταξύ των ετών 1801-1802, με τη διαρπαγή του γλυπτού διάκοσμου του Παρθενώνα από το λόρδο Έλγιν. Ο Σουλτάνος έδειξε την εύνοιά του στον Έλγιν, ο οποίος και άδραξε την ευκαιρία για να ωφεληθεί προσωπικά και να αποκτήσει μια τεράστια συλλογή από αρχαιότητες, στρέφοντας την προσοχή του στα μνημεία της Ακρόπολης (κυρίως στον Παρθενώνα). Τα συνεργεία του Έλγιν δρούσαν στην Ακρόπολη, προκαλώντας σημαντικές ζημιές στα γλυπτά και το ίδιο το μνημείο, αποσπώντας και διαμελίζοντας ένα σημαντικό μέρος από το σωζόμενο γλυπτό διάκοσμο του Παρθενώνα, μαζί με ορισμένα αρχιτεκτονικά μέλη, όπως ένα κιονόκρανο και ένα σπόνδυλο από κίονα τα περισσότερα από τα οποία βρίσκονται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο.

Η Έξοδος

Στις 4 Απριλίου ολοκληρώνεται η εκκένωση της Αθήνας από τους Βενετούς. Το υλικό του πολέμου φορτώνεται στα πλοία, η στρατιά επιβιβάζεται και δίνεται το σύνθημα του απόπλου. Στις 8 Απριλίου ο Μοροζίνι εγκαταλείπει μια έρημη πόλη. Μετά από καταπληκτικούς θριάμβους τριών χρόνων, για πρώτη φορά εγκαταλείπει ένα κατακτημένο φρούριο.

Με βαθιά λύπη και ωδή οι Χριστιανοί εγκατέλειψαν την αγαπημένη του Αθήνα — μαζί και η οικογένεια Μπενιζέλος — αφήνοντας την στους πειρατές, ληστές και στον Οθωμανικό στρατό που όλο και πλησίαζε. 

Στις 19 Μαρτίου γράφει ο Μοροζίνι σε επιστολή «Κατεβλήθη προσπάθεια να αφαιρεθεί το μέγα αέτωμα αλλά κατέπεσεν από το πελώριο εκείνο ύψος και είναι θαύμα πως δεν έπαθε κάτι κάποιος εργάτης. Η αιτία είναι ότι το οικοδόμημα είναι καμωμένο χωρίς κονίαμα και οι διάφοροι λίθοι είναι συνηρμοσμένοι ο ένας με τον άλλο με αξιοθαύμαστη τέχνη. Άλλωστε από την έκρηξη της εν αυτώ πυριτιδαποθήκης το οικοδόμημα υπέστη σοβαρότατον κλονισμόν. Η αδυναμία του να εγκαταστήσουμε ικριώματα, μεταφέροντας από τις γαλέρες τα ψηλά κατάρτια και άλλα αναγκαία μηχανήματα μας αναγκάζει να εγκαταλείψωμεν κάθε περαιτέρω απόπειραν. Διακόπτεται συνεπώς κάθε προσπάθεια περί αφαιρέσεως άλλων ανάγλυφων κοσμημάτων. Άλλωστε ελλείπουν από τα οικοδομήματα τα πλέον αξιοθαύμαστα κομμάτια και όλα τα υπολειφθέντα είναι κατώτερα και παρουσιάζουν ελλείψεις οφειλομένας εις την πολυκαιρίαν. Οπωσδήποτε», συνεχίζει, «αποφάσισα να παραλάβω μία λέαινα ωραιοτάτης τέχνης, αν και της λείπει το κεφάλι, το οποίο όμως μπορεί κάλλιστα να αντικατασταθεί με το μάρμαρο που θα σας στείλω μαζί με τη λέαινα και που είναι καθ’ όλα όμοιο». 

Η Αθήνα από 1687 έως την Ανεξαρτησία της

Η Οθωμανική Αθήνα ποτέ δεν συνήλθε μετά από την Βενετική καταστροφή. Η ζωή τους ήταν σκορπισμένη όπως τα κομμάτια του Παρθενώνα. Κάποιοι κάτοικοι ποτέ δεν επέστρεψαν. Ακόμα και το 1830 ο πληθυσμός της πόλης ήταν μικρότερος από την εποχή της επίθεσης του Μοροζίνι. Εντούτοις, η οικογένεια Μπενιζέλου επέστρεψε στην Αθήνα μετά το 1691 για να χτίσει ξανά την περιουσία της έστω κάτω από τα μάτια των Οθωμανών.

Η οικογένεια Μπενιζέλου αναπτύχθηκε και μετά το 1750 (περίπου) έκτισαν την έπαυλη που υπάρχει και σήμερα.

Ο Ιωάννης Μπενιζέλος (περίπου 1735-1807) ήταν επιφανής μέλος της Αθηναϊκής κοινωνίας και έγραψε το βιβλίο Η ιστορία των Αθηνών. Δίδαξε στη Σχολή Ντέκα (6) από το 1774 μέχρι το τέλος της ζωής του.

Με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (21/07/1774) η Ρωσία επέβαλε το ασαφές δικαίωμα προστασίας των Ορθόδοξων Χριστιανών υπηκόων της Πύλης από τον Τσάρο. 

Το έτος 1760 σημειώνεται ιστορική αλλαγή της διακυβέρνησης της Αθήνας, αφού η πόλη δεν έγκειται πια στην κυριαρχία του μαύρου ευνούχου του Σουλτάνου, αλλά γίνεται «μαλικιανές», δηλαδή «οικόπεδο προς ενοικίαση». Το ενοίκιο, το λεγόμενο μαλίκι, δίνονταν εφ όρου ζωής σε όποιον έδινε τα περισσότερα. Ο ιδιοκτήτης, και λεγόμενος Μαλικιάνες είχε την αρμοδιότητα να διορίζει τον βοεβόδα. Ο δεύτερος Μαλικιναές και Βοεβόδας ήταν ο Χατζή Αλή Χασεκής και ήταν χειρότερος όλων· άφησε όνομα για την ωμότητα και την βαναυσότητά των πράξεών του.

Η Επανάσταση

Τα αρχεία εκείνης της εποχής αναφέρουν μεταξύ άλλων ότι ο δημογέροντας Παλαιολόγος Μπενιζέλος, συγκέντρωνε οπλισμό και πολεμοφόδια για τον απελευθερωτικό αγώνα.

Μετά την έκρηξη της επανάστασης κρατήθηκε ο Παλαιολόγος ως όμηρος των Τούρκων μαζί με τους άλλους δύο συνάρχοντες δημογέροντες της Αθήνας και συγγενείς του, τον Προκόπιο Βενιζέλο και τον Άγγελο Γέροντα. Κρατήθηκε στις φυλακές της Ακρόπολης, όπου έμεινε αιχμάλωτος επί επτά μήνες. Στο διάστημα αυτό βασανίστηκε αφόρητα. Ωστόσο, κατόρθωσε να διαφύγει και κατέφυγε στην Αίγινα. Το 1822 στην Αίγινα γεννήθηκε ο γιος του ο Μιλτιάδης ο οποίος έγινε ιατρός και έχει ταφεί στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο γνωστός ευεργέτης, συγγραφέας και πρέσβης, ο Ιωάννης Γεννάδιος (1844 – 1932) ήταν περήφανος απόγονος της οικογένειας Μπενιζέλου από τη μητέρα του. Η προσωπική του βιβλιοθήκη ήταν ο πυρήνας της Γεννάδειος Βιβλιοθήκης στην Αθήνα. 
Τέλος, υπάρχει και ο Βασίλειος Μπενιζέλος. Η δε επιγραφή στο ταφικό μνημείο, μας υποκίνησε να αναζητήσουμε πληροφορίες για την οικογένεια Μπενιζέλου.

Στην κορυφή γράφει οικογένεια Μιλτ. Βενιζέλου ενώ στο κάτω μέρος

 γράφει Οίκος Μπενιζέλων.

Υποσημειώσεις:

(1) Δείτε: http://archontiko-mpenizelon.gr/en/the-benizelos-mansion/

(2) Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για το επώνυμο τους. Μια θεωρία είναι ότι το όνομα ήταν Μπενζι και η κατάληξη έλης προστέθηκε από κάποιον από την Αρκαδία. Μια πιο απλή ερμηνεία έχει σχέση με τη Βενετία. Το όνομα Βενιζέλος γράφεται στα λατινικά με Β και λόγω της σύγχυσης με το Μπ και Β επέλεξαν το Β.  

(3) Η πρώτη Συνθήκη του Λονδίνου το 1827 μιλά για αυτονομία —με καταβολή φόρου υποτέλειας στο Σουλτάνο— και όχι ανεξαρτησία. Η δεύτερη Συνθήκη του Λονδίνου το 1830 ή το Πρωτόκολλο Ανεξαρτησίας του Ελληνικού Κράτους και υπογράφτηκε από τη Αγγλία Γαλλία και Ρωσία.

(4) https://books.google.gr/booksid=xt1OAAAAcAAJ&pg=PA348&dq=kizlar+Haga+chief+black+eunuch+of+athens&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwi81uew4pHnAhVIa1AKHeu2AT4Q6AEIKTAA#v=onepage&q=kizlar%20Haga%20chief%20black%20eunuch%20of%20athens&f=false .

(5) Ο Μοροζίνι στην Αθήνα, λήμμα της Κορνηλίας Χατζηασλάνη: http://www.eie.gr/archaeologia/gr/chapter_more_8.aspx «Από την έκρηξη ανατράπηκαν σχεδόν στο σύνολό τους οι τρεις από τους τέσσερις τοίχους του σηκού και κατέπεσαν τα τρία πέμπτα από τα ανάγλυφα της ζωφόρου. Από τη στέγη φαίνεται ότι δεν έμεινε απολύτως τίποτε στη θέση του. Κατέπεσαν έξι κίονες της νότιας πλευράς, οκτώ της βόρειας και ό,τι απέμεινε από την ανατολική πρόσταση εκτός από ένα κίονα. Οι κίονες συμπαρέσυραν στην πτώση τους τα τεράστια μάρμαρα των επιστυλίων, τα τρίγλυφα και τις μετόπες. Ολόκληρο το κτίσμα υπέστη φοβερό κλονισμό. Η έκρηξη και η ανατίναξη προκάλεσαν απερίγραπτο πανικό. Τριακόσιοι Τούρκοι φονεύθηκαν από τα μάρμαρα που εκτοξεύονταν προς όλες τις κατευθύνσεις. Η πυρκαγιά μεταδόθηκε στα γύρω σπίτια, καθώς μάλιστα δεν υπήρχε αρκετό νερό η φωτιά απλωνόταν όλο και περισσότερο. Όλη τη νύχτα της 26ης προς 27η Σεπτεμβρίου και όλη την επομένη ημέρα η Ακρόπολη καιγόταν».

(6) Από το βιβλίο, Οι Δήμαρχοι των Αθηνών, 1835-1907 του Γ. Π. Παρασκευοπούλου, σελίδα 39: file:///C:/Users/User/Downloads/downloaded%20(1).pdf Ο Ιωάννης Δέκα ή Ντέκα ήταν Αθηναίος, έμπορος, πλούσιος και ζούσε στην Βενετία. Ανήγειρε κατά το έτος 1750 σχολείο με βιβλιοθήκη στην Αθήνα. Για την συντήρηση του σχολείου κατέθεσε στο δημόσιο ταμείο της Βενετίας το μεγάλο μέρος της περιουσίας του ορίζοντας όπως εκ των τόκων να πληρώνεται ο δάσκαλος με 200 δουκάτα ετησίως. Σπούδαζαν 12 παιδιά της Αθήνας τρεφόμενα και διαιτώμενα εντός του σχολείου.