ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΗΣ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ

«Δηλαδή, την ώρα  που πίνετε τον πρωινό καφέ σας αποφασίζετε να πάτε μια βόλτα στο Πρώτο;» μας ρώτησε η Μυρσίνη προσπαθώντας να καταλάβει.

«Κάπως έτσι…», της απαντήσαμε με ένα χαμόγελο. 

«Πόσες φορές έχετε πάει δέκα - είκοσι;»

Σήμερα πάλι ήμουν εκεί. Πετάχτηκα να ξαναβγάλω κάποιες φωτογραφίες για να τις προσθέσω σε ένα κείμενο. 

Βρισκόμουν μπροστά στο μνημείο του Λουριώτη (Αγωνιστής του 1821) όταν μια νεαρή κοπέλα με ρώτησε: «ξέρετε που είναι η Κοιμωμένη του Χαλεπά;» Θυμήθηκα τις πρώτες μου επισκέψεις στο Πρώτο. Πίστευα ότι δεν θα μάθω ποτέ, μα ποτέ, αυτόν τον χώρο.  Χανόμουν μέσα στους διαδρόμους και στα τμήματα του αν δεν κρατούσα λεπτομερείς σημειώσεις∙ αν δεν έφτιαχνα κάποιο σχέδιο, δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα την επόμενη ημέρα.

Μπήκαμε στον κεντρικό δρόμο του Πρώτου. Περάσαμε μπροστά από  άλλα μνημεία - φημισμένα γλυπτά. Τι να πρωτοπείς στον επισκέπτη; για το γλυπτό ή για την ιστορία του  ίδιου του ανθρώπου;  

Της έδειξα τον τάφο του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Η κοπέλα ήξερε καλά την Ελληνική ιστορία και τα οξύμωρα της Ελληνικής Επανάστασης.

Μετά, της πρότεινα να περπατήσουμε προς το μνημείο του Κολοκοτρώνη. 

«Στον Γέρο του Μοριά;» 

Μόλις τον είδε τον  χαιρέτισε μεγαλόφωνα σηκώνοντας το χέρι ψηλά και μετά, γέλασε με την εαυτή της. 

Έχω δει άλλους περαστικούς να στέκονται εμπρός από το μνημείο του με τέτοια σεβασμό που θα νόμιζες ότι ήταν πατέρας τους.

Αφού είπαμε δυο κουβέντες ακόμα, χαιρετηθήκαμε και ήμουν έτοιμη να φύγω όταν σε μια στροφή είδα μια κυρία. Στο ένα χέρι κρατούσε κόκκινα τριαντάφυλλα και στο άλλο ένα μπαστούνι. Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και χαιρετηθήκαμε  με ένα νεύμα. Η κυρία τοποθέτησε ένα τριαντάφυλλο στο μάρμαρο – ένα κόκκινο τριαντάφυλλο για τον Γιάννη Μακρυγιάννη.  

Κρατούσε στο χέρι της δύο κόκκινα λουλούδια : «…ένα για τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και το άλλο είναι για τον πατέρα μου.»

Του Παναγιώτη Κανελλόπουλου;  (φιλόσοφος, πολιτικός και ακαδημαϊκός) Αναρωτήθηκα προσπαθώντας να θυμηθώ που βρίσκεται.  Αλλά όχι - δεν ήξερα. 

Έτσι, η κυρία Σοφία, η ξεναγός μου για σήμερα, μου έδειξε το δρόμο και ανηφορίσαμε μαζί προς το έκτο τμήμα. 

«Γνώριζα τον Κανελλόπουλο.  Όταν τελείωσα το μεταπτυχιακό μου και επέστρεψα στην Ελλάδα έμαθα ότι ο Κανελλόπουλος  είχε ορίσει τις Παρασκευές ως ημέρα ελεύθερης προσέλευσης για τους επισκέπτες στο γραφείο του – Ακαδημίας 33. Άλλοι πήγαιναν να τον γνωρίσουν, άλλοι για κάποια εξυπηρέτηση και κάποιοι άλλοι να τον ακούσουν να μιλάει.  Πήγα λοιπόν να τον γνωρίσω. Και με προσκάλεσε να μείνω στη συζήτηση. Από κείνη την φορά  τότε, πήγαινα με λαχτάρα να τον ακούσω κάθε Παρασκευή …ποτέ δεν μιλούσε για την πολιτική επικαιρότητα. Α, μπα… και όταν έφευγα ένιωθα να πετάω». 

«Να εδώ είναι.»

Είχαμε φτάσει στο μνημείο του Π. Κανελλόπουλου. Είναι ένα κλασσικό μνημείο. Η πλάτη του μνημείου σε μπερδεύει. Γράφει: Δημήτρης  Π. Γούναρης! Και από κάτω έχει τοποθετηθεί ένα κομψό λεπτοδουλεμένο μπρούτζινο κλαδί. 

.

Σύμφωνα με την ξεναγό μου,  η Αμαλία Μεγαπάνου, η ανιψιά του Κανελλόπουλου,  είχε επιμεληθεί την κατασκευή του οικογενειακού μνημείου. Ο δε Δ. Π. Γούναρης ήταν θείος του  Παναγιώτη Κανελλόπουλου.  (Λίγο πιο πάνω σε άλλο σημείο υπάρχει το πρώτο μνημείο του Δ. Γούναρη όπως το έφτιαξαν το 1922 μετά την εκτέλεση του. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Κατηφορίσαμε προς το τρίτο τμήμα. Κάναμε μια στάση μπροστά στο μνημείο του Κυριάκου Βαμβακά. «Γλύπτης», με ενημέρωσε η κυρία Σοφία. Λίγο πιο πέρα μου έδειξε  το λιτό μνημείο του ζευγαριού Ευθυμίου. «Ήταν τόοοσο αγαπημένο ζευγάρι που όταν πέθανε ο σύζυγός της, έγραψε και το δικό του όνομα …»

«Κάπου εδώ είναι ο ποιητής Στέλιος Σπεράντσας». Και άρχισε να απαγγέλλει το ποίημα που είναι γραμμένο στον τάφο του.  

Μένει να το βρω σε κάποια άλλη επίσκεψη και να μάθω για τον Σπεράντσα.

28 Οκτωβρίου 2016